* Już w latach 60-tych, XX wieku N. Miller udowodnił, że funkcja układu autonomicznego można modyfikować za sprawą tzw. warunkowania instrumentalnego. Badania, które jego współpracownicy prowadzili na zwierzętach nie pozostawiły cienia wątpliwości, że można się nauczyć wpływać na procesy zachodzące poza kontrolą świadomości.

* Biofeedback pozwala uruchomić zdolności samoregulacyjne człowieka poprzez dostarczenie mu precyzyjnej informacji zwrotnej stanie narządów organizmu. Rewolucja informatyczna lat 90-tych pozwoliła na dokładniejsze pomiary wskaźników fizjologicznych. Tym samym poszerzono możliwości stosowania Biofeedback'u, dodając elementy wizualne jako informację zwrotną (zamiast pierwotnie stosowanego dźwięku), a także wzbogacając aparaturę komputerową o narzędzia obliczeniowe, które pozwalają uchwycić nawet najmniejsze zmiany w obrębie określonej modalności fizjologicznej.

* W roku 1972 Sterman, w badaniach na kotach udowodnił, że potrafią one nauczyć się zwiększać amplitudę fali o częstotliwość 12-15 Hz w rejonach kory sensomotorycznej. Kolejne eksperymenty pokazały, że dotyczy to także ludzi. Sterman stwierdził, że pacjenci z epilepsją, którzy trenują ten rytm sensoryczny określany przez niego falą SMR, mają mniej napadów padaczkowych.

* Następcy Stermana znaleźli znacznie więcej zastosowań metody Biofeedback w praktyce klinicznej, np: Penniston trenując weteranów wojny w Wietnamie pokazał, że może być użyteczna dla osób po traumatycznych przeżyciach i z zaburzeniami lękowymi; Tensey    zaproponował zaś możliwość poprawy funkcji umysłowych u dzieci z trudnościami w uczeniu się.